คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 210/2492

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์โดยความผิดของจำเลยไม่ต้องด้วยบทกฎหมายที่โจทก์อ้าง โจทก์มิได้แสดงไว้โดยชัดแจ้งในฎีกาว่า จำเลยควรมีผิดตามบทกฎหมายใด เพราะเหตุใด ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย.

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยนำรำบันทุกรถไฟ โดยหลีกเลี่ยงไม่เสียค่าระวางบันทุกตามระเบียบข้อบังคับของกรมรถไฟ ขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.จัดวางการรถไฟ ๒๔๖๔ มาตรา ๘๗ และข้อบังคับกรมรถไฟ ลงวันที่ ๑๒ ก.ย. ๒๔๘๙ จำเลยให้การรับสารภาพ แถลงว่าความจริงจำเลยต้องการชั่งเหมือนกัน แต่เจ้าพนักงานทำให้ไม่ทัน จึงไม่ได้ชั่ง ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน.

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ ศาลล่างพิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องของโจทก์ โดยความผิดของจำเลยไม่ต้องด้วยบทกฎหมายที่โจทก์อ้าง และโจทก์มิได้แสดงไว้โดยชัดแจ้งในฎีกาว่า จำเลยควรมีความผิดตามกฎหมาย บทใด เพราะเหตุใด ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย.

พิพากษายกฎีกา.