คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 889/2495

ทางอันเป็นภาระจำยอมนั้นเมื่อยังถูกใช้เป็นทางเดินอยู่ แม้จะมีทางอื่นออกสู่ทางสาธารณะได้ก็ดี เมื่อปรากฏว่า ทางใหม่นี้ คับแคบไม่สดวกแก่การไปมา เท่าทางภาระจำยอมแล้ว ทางภาระจำยอมนั้น จึงยังต้องเป็นทางภาระจำยอมอยู่ หาใช่หมดสิ้นไปตามมาตรา 1400 แห่ง ป.ม.แพ่งฯ ไม่

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยเปิดทางเดิน โดยอ้างว่าเป็นทางสาธารณะ และภาระจำยอม จำเลยปิดกั้นเสีย

จำเลยปฏิเสธว่า ทางพิพาทไม่ใช่ทางสาธารณะหรือภาระจำยอม

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยเปิดทางเดินพิพาท ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ ๑ ฎีกา

ศาลฎีกาปรึกษาคดีแล้ว ข้อที่จำเลยที่ ๑ อ้างว่าทางพิพาทไม่เป็นทางภาระจำยอม เพราะมีทางอื่น คือทางตามแผนที่หมายเลข ๔ ออกสู่ทางสาธารณะได้เท่านั้น ข้อนี้ตามฟ้อง ฎีกาของโจทก์เองก็รับอยู่แล้วว่า ทางหมายเลข ๔เป็นทางคับแคบ ไม่สดวกแก่การไปมา และว่าทางพิพาทเป็นทางกว้างและสดวกกว่าทางอื่น ทั้งโจทก์ยังคงใใช้ทางพิพาทอยู่ ทางพิพาทจึงยังเป็นทางภาระจำยอม หาหมดสิ้นไปตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๑๔๐๐ ไม่ ฎีกาของจำเลยที่ ๑ ฟังไม่ขึ้น

จึงพิพากษายืน