คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน พ.ศ.2486

สัญญาเช่าที่มีอัตราค่าเช่าไม่เกินกว่าเดือนละ 40 บาทนั้นย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ 2486.
พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า 2489 ไม่มีผลย้อนหลังไปถึงการเช่า ซึ่งได้สิ้นสุดลงแล้วโดยชอบ เหตุกรณีเช่นนี้ต้องถือว่าผู้เช่าอยู่ในฐานผู้ละเมิด ไม่อยู่ในความคุ้มครอง
พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า 2490 เป็นบทแก้ไขฉะเพาะ พ.ร.บ.ปี 2489 เท่านั้น การเช่าที่ไม่ได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ปี 2489 แล้ว ก็อ้างความคุ้มครองจาก พ.ร.บ.ปี 2490 ไม่ได้ เช่นเดียวกัน.

ถ้ากรณีไม่อยู่ในความคุ้มครองของ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2486 และแก้ไข(ฉบับที่ 2)2488 ซึ่งได้มีการเลิกสัญญาเช่ากันโดยชอบก่อนใช้พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ 2489แล้ว พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ(ฉบับที่ 2)2490 ก็ไม่บังคับถึง

ขึ้นค่าเช่าเคหะอันเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติ 2486 นั้นแม้ใช้พระราชบัญญัติ 2489 แล้ว ก็ลงโทษได้ตามพระราชบัญญัติ 2486ซึ่งมีโทษเบากว่าได้ โดยกรณีต้องด้วยกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 8

ขึ้นค่าเช่าเคหะอันเป็นความผิดตาม พ.ร.บ. 2486 นั้น แม้ใช้ พ.ร.บ. 2489 แล้ว ก็ลงโทษได้ตาม พ.ร.บ. 2486 ซึ่งมีโทษเบากว่าได้ โดยกรณีต้องด้วยกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 8

ศาลย่อมใช้ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน 2490บังคับแก่คดีที่ค้างพิจารณาอยู่ในชั้นศาลฎีกา
การเช่าเพื่อประกอบการค้านั้นเมื่อปรากฏว่าผู้เช่าใช้เป็นที่อยู่อาศัยด้วย ก็เข้าอยู่ในความควบคุมของ พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า 2490
ผู้เช่าเอาไปให้เช่าช่วงโดยไม่ได้รับความยินยอมของผู้ให้เช่า ผู้ให้เช่าย่อมฟ้องขับไล่ได้

สัญญาเช่าระบุว่า ให้เช่ากันตลอดไป แต่มิได้จดทะเบียนการเช่านั้นแม้จะถือว่าเช่ากันเกินสามปี ก็สมบูรณ์เพียง 3 ปี
เช่าเพื่อประกอบการค้า ไม่เข้าอยู่ในความคุ้มครองของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน

เช่าเคหะทำการค้าเป็นส่วนใหญ่ไม่อยู่ในความควบคุมตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า 2486
ผู้ให้เช่าบอกเลิกสัญญาเช่าโดยชอบแล้ว จึงมีพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า 2489 ดังนี้ จะใช้ พระราชบัญญัติฉบับนี้มาบังคับไม่ได้เพราะการอยู่ในเคหะที่เช่านั้น เป็นการอยู่โดยละเมิด

เช่าเคหะทำการค้าเป็นส่วนใหญ่ไม่อยู่ในความควบคุมตาม พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า 2486
ผู้ให้เช่าบอกเลิกสัญญาเช่าโดยชอบแล้ว จึงมี พ.ร.บ. ความคุมค่าเช่า 2489 ดังนี้ จะใช้ พ.ร.บ.ฉะบับนี้มาบังคับไม่ได้ เพราะการอยู่ในเคหะที่เช่านั้น เป็นการอยู่โดยมะเลิด

จำเลยรับว่า"ได้รับหนังสือบอกกล่าวล่วงหน้า 1 เดือนจริงตามฟ้องโจทก์" ดังนี้เป็นการรับโดยชัดแจ้งว่า คำบอกเลิกนั้นมีผลใช้ได้ด้วย.
ข้อกฏหมายที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแต่ในศาลชั้นต้นนั้นศาลอุทธรณ์ไม่วินิจฉัยให้.
ผู้เช่าที่อยู่ในที่เช่าภายหลังสัญญาเช่าระงับลงโดยผู้ให้เช่าบอกเลิกนั้น ได้ชื่อว่า เป็นผู้ละเมิด หาใช่ผู้เช่าที่จะได้รับความคุ้มครอง จาก พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าไม่.

จำเลยรับว่า'ได้รับหนังสือบอกกล่าวล่วงหน้า 1 เดือนจริงตามฟ้องโจทก์'ดังนี้ เป็นการรับโดยชัดแจ้งว่า คำบอกเลิกนั้นมีผลใช้ได้ด้วย
ข้อกฎหมายที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแต่ในศาลชั้นต้นนั้นศาลอุทธรณ์ไม่วินิจฉัยให้
ผู้เช่าที่อยู่ในที่เช่าภายหลังสัญญาเช่าระงับลงโดยผู้ให้เช่าบอกเลิกนั้นได้ชื่อว่า เป็นผู้ละเมิด หาใช่ผู้เช่าที่จะได้รับความคุ้มครอง จากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าไม่