คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย
พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน

ความผิดฐานขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตตามมาตรา 11 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีชั้นในนั้น มุ่งหมายถึงการขนน้ำสุราที่ชอบด้วยกฎหมายไปต่างตำบล ถ้าหากน้ำสุราที่ขนเป็นน้ำสุราที่ผิดกฏหมายแล้ว ย่อมไม่อยู่ในบังคับแห่งบทมาตรานี้และแม้จะเป็นเวลาที่ใช้ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 แล้วก็ตาม ก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พ.ร.บ.ภาษีชั้นในดังกล่าวแล้ว จึงยังไม่เป็นผิดตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในและ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ.2493.
(อ้างฎีกาที่ 38/2493)

ความผิดฐานขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตตามมาตรา 11 แห่งพระราชบัญญัติภาษีชั้นในนั้นมุ่งหมายถึงการขนน้ำสุราที่ชอบด้วยกฎหมายไปต่างตำบลถ้าหากน้ำสุราที่ขนเป็นน้ำสุราที่ผิดกฎหมายแล้ว ย่อมไม่อยู่ในบังคับแห่งบทมาตรานี้และแม้จะเป็นเวลาที่ใช้พระราชบัญญัติสุราพ.ศ.2493 แล้วก็ตามก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พระราชบัญญัติภาษีชั้นในดังกล่าวแล้วจึงยังไม่เป็นผิดตาม พระราบัญญัติภาษีชั้นในและพระราชัญญัติสุรา พ.ศ.2493 (อ้างฎีกาที่ 38/2493)

ผู้ได้รับอนุญาตเป็นผู้จำหน่ายสุราขายส่งมีหน้าที่ต้องทำบัญชีน้ำสุร ที่ได้รับตามใบขนโดยจดแจ้งสุราตามที่รับเข้าและที่ขนออกจากร้าน ถ้าละเลยไม่ทำก็ดี หรือไม่ลงบัญชีให้ถูกต้องก็ดี ย่อมมีความผิดตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน และพ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 แต่ถ้ารับเอาสุราที่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายในจังหวัดอืนมาพักไว้ในร้านเพื่อจะส่งไปที่ร้านต่างจังหวัด ซึ่งได้รับอนุญาตให้จำหน่ายสุราได้อีกต่อหนึ่ง ดังนี้ เรียกได้ว่า เป็นการเอาสุรามาพักไว้ เพราะยังหาได้ขนส่งไปถึงสำนักงานหรือร้านในจังหวัดที่รับอนุญาตให้ขายส่งนั้นไม่และการที่เอาสุรามาพักเช่นนี้ก็มีใบอนุญาตให้เก็บสุรานอกสถานที่ได้ด้วยแล้ว ก็ย่อมยังไม่เป็นผิดตามบทกฎหมายที่กล่าว

ผู้ได้รับอนุญาตเป็นผู้จำหน่ายสุราขายส่งมีหน้าที่ต้องทำบัญชีน้ำสุราที่ได้รับตามใบขนโดยจดแจ้งสุราตามที่รับเข้าและที่ขนออกจากร้านถ้าละเลยไม่ทำก็ดี หรือไม่ลงบัญชีให้ถูกต้องก็ดี ย่อมมีความผิดตามพระราชบัญญัติภาษีชั้นใน และพระราชบัญญัติสุรา พ.ศ.2493 แต่ถ้ารับเอาสุราที่ได้รับอนุญาตให้จำหน่ายในจังหวัดอื่นมาพักไว้ในร้านเพื่อจะส่งไปที่ร้านต่างจังหวัด ซึ่งได้รับอนุญาตให้จำหน่ายสุราได้อีกต่อหนึ่งดังนี้ เรียกได้ว่า เป็นการเอาสุรามาพักไว้เพราะยังหาได้ขนส่งไปถึงสำนักงานหรือร้านในจังหวัดที่รับอนุญาตให้ขายส่งนั้นไม่ และการที่เอาสุรามาพักเช่นนี้ก็มีใบอนุญาตให้เก็บสุรานอกสถานที่ได้ด้วยแล้วก็ย่อมยังไม่เป็นผิดตามบทกฎหมายที่กล่าว

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยมีสุราที่ผิดกฎหมายไว้ในความครอบครอง และจำเลยได้กินสุราที่มีไว้นั้น จำเลยรับว่าได้กินสุรานั้นจริง ส่วนข้อมีสุราปฏิเสธแล้วโจทก์ไม่สืบพยานดังนี้โจทก์จะกลับมาโต้แย้งว่าต้องมีไว้ในครอบครองก่อนแล้ว จึงจะกินได้นั้นย่อมฟังไม่ขึ้นเพราะความผิดฐานมีสุราเถือนกับกินสุราเถื่อนนั้นเป็นคนละฐานแยกกันได้
พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 ไม่ได้บัญญัติความผิดฐานดื่มกินสุราผิดกฎหมายไว้ ฉะนั้นเมื่อผู้กระทำผิดฐานกินสุราผิด ก.ม.ตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน ถูกฟ้องขอให้ลงโทษฐานนี้ เมื่อใช้ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 แล้ว ศาลจะลงโทษจำเลยฐานกินสุราผิดกฎหมายไม่ได้

ผู้ค้าสุราเอาน้ำสุราของรัฐบาลชะนิดต่าง ๆ เจือปนกันโดยมิได้ใช้น้ำหรือวัตถุอย่างอื่นเจือปน หามีความผิดตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2476 มาตรา 9 ไม่
(อ้างฎีกาที่ 336/2484)

ในคดีที่หาว่าจำเลยมีน้ำข้าวหมักส่าเชื้อสุราเถื่อน มีแอลกอฮอล์สามารถดื่มกินได้เช่นเดียวกับน้ำสุรา ไว้ในครอบครองนั้น โจทก์ไม่นำผู้ตรวจพิสูจน์ของกลางมาสืบ แม้แต่รายงานการตรวจและของกลางก็ไม่ได้ส่งศาล คงนำพะยานปากหนึ่งซึ่งไม่ใช่เป็นผู้ตรวจของกลางมาสืบว่า อำเภอได้พิสูจน์ของกลางแล้ว มีดีกรีได้เช่นเดียวกับสุราดังนี้ ยังไม่พอจะชี้ได้ว่าของกลางเป็นน้ำสุราตามบทวิเคราะห์แห่งกฏหมาย คดีจึงลงโทษจำเลยไม่ได้
ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามฟ้องและริบของกลาง ศาลอุทธรณ์เห็นว่า โจทก์สืบไม่ได้ว่าของกลางเป็นน้ำสุรา พิพากษายกฟ้อง แต่ของกลางให้ริบ ดังนี้ แม้จำเลยจะไม่ได้ฎีกาในเรื่องริบของกลาง เมื่อคดียังชี้ขาดไม่ได้ว่าของกลางเป็นของผิดกฏหมาย ย่อมสั่งยกเรื่องริบของกลางเสียได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีน้ำสุราสาโทไว้โดยมิได้รับอนุญาต จำเลยให้การรับสารภาพโดยมิได้ต่อสู้ว่าของกลางไม่ใช่น้ำสุราหรือไม่มีแอลกอฮอล์ดังนี้ ศาลลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ. ภาษีขั้นในได้ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา แ. 158 - 163 - 176

ยกฟ้อง

ยกฟ้อง