คำพิพากษาที่อยู่ใน Tags
ทรัพย์

การที่จำเลยเอาที่ดินไปจำนองเพื่อป้องกันมิให้ถูก++ชำระหนี้ได้เต็มราคาของที่แล้ว จำเลยก็ต้องมีความผิดตามกฎหมายอาญามาตรา 308 ในชั้นไต่สวนมูลฟ้องศาลไม่จำต้องให้ทนายจำเลยขัดค้านพะยานโจทก์ก็ได้ในเมื่อเห็นว่าแม้จะให้ชัก++ก็ไม่มีผลแก่คดีจำเลย

จำเลยกับพวกไปขอเงินเจ้าทุกข์ ๆ ไม่ให้ จำเลยกับพวกก็เข้าทำร้ายเจ้าทุกข์+บาดเจ็บ ทันใดนั้นมีผู้อื่นมาพบเห็นเข้าจึงออกเงินให้จำเลยกับพวกไปดังนี้จำเลยมีผิดฐานพยายามชิง
ทรัพย์ไม่ใช่ฐานทำให้เสื่อมเสียอิสสระภาพ
ศาลชั้นต้นลงโทษตาม ม.299 จำคุก 2 ปีศาลอุทธรณ์แก้วาง ม.299,60 จำคุก 1 ปี 4 เดือนเป็นแก้+

เจ้าทรัพย์ปล่อยกระบือให้กินหญ้าอยู่ในเขตต์รั้วบ้านจำเลยเข้ามาจูงและไล่กระบือให้เคลื่อนที่ไปโดยมีเจตนาจะลักทรัพย์ดังนี้การกระทำของจำเลยเป็นความผิดบริบูรณ์หาใช่เพียงฐานพยายามไม่
อ้างฎีกาที่ 967/2456

จำเลยขู่ให้เจ้าทรัพย์สัญญาส่งทรัพย์ให้แก่ตน แล้วรุ่งขึ้นจำเลยมาขอรับเงินเจ้าทรัพย์เจ้าทรัพย์บอกว่าไม่มี จำเลยกล่าวว่า ไม่ให้ก็ไม่เอาระวังจะฟันหัว ตีให้ตาย แล้วจำเลยก็ออกจากห้องเจ้าทรัพย์ไปเอง ดังนี้การกระทำครั้งหลังนี้ยังไม่เป็นผิดฐานพยายามชิงทรัพย์หรือฐานทำให้เสื่อมเสียอิสสระภาพ

พวกจำเลยสมคบกันไปเจาะแลขุดพระเจดีย์เพื่อจะเอาทรัพย์ แต่เจ้าพนักงานจับได้เสียก่อน ต้องมีความผิดฐานพยายามลักทรัพย์โดยโจทก์มิต้องนำสืบว่าในพระเจดีย์นั้นมีทรัพย์ซ่อนฝังอยู่จริง อ้างฎีกาที่ 925/2474

จำเลยลักกางเกงพาเดิรไปเจ้าทรัพย์ทราบก็ติดตาม+ที ครั้นทันกันเจ้าทรัพย์เข้าดึงกางเกงเอามาได้จำเลยกลับแย่งเอาไปอีกและออกเดิรหนี เจ้าทรัพย์เข้าไปจะจับกุม จำเลยก็ทำร้ายเจ้าทรัพย์ดังนี้ ฟ้องมีผิดฐานชิงทรัพย์ อ้างฎีกาที่ 833/2459 และ 705/2470

ทรัพย์วางอยู่ห่างตัวเจ้าทรัพย์ 5 วา จำเลยคว้าทรัพย์ที่วางไว้พาวิ่งหนีไป ไม่เรียกว่าเป็นการฉกฉวยพาทรัพย์หนีไปต่อหน้าจะลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์มิได้ ความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์กฎหมายมุ่งประสงค์ว่าเจ้าทรัพย์จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับทรัพย์ขณะที่ถูกลัก

จำเลยเป็นธรรมการอำเภอทำหนังสือปลอมเป็นใบรับเงินของผู้มีสิทธิจะรับเงินค่าก่อสร้างโรงเรียนไปยื่นต่อนายอำเภอเพื่อให้จ่ายเงิน นายอำเภอหลงเชื่ออนุญาตให้จำเลยรับเงินไปจำเลยเอาเงินนี้ไว้เสียเอง จำเลยไม่มีผิดฐานเป็นเจ้าพนักงานยักยอกตามกฎหมายอาญา ม.131 และฐานเป็นเจ้าพนักงานปลอมหนังสือซึ่งอยู่ในหน้าที่ตาม ม.229 ทั้งไม่เป็นการปลอมหนังสือสำคัญในราชการตาม ม.225 ด้วยประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.43,253
คดีความผิดฐานปลอมหนังสืออัยยการไม่มีอำนาจฟ้องขอให้จำเลยคืนทรัพย์แทนผู้เสียหายโดยไม่เสียค่าธรรมเนียมขึ้นมาถึงแม้ทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยทำการฉ้อโกง เมื่ออัยยการไม่ได้ฟ้องฐานนี้เแล้วก็ไม่มีสิทธิขอคืนทรัพย์ตามวิธีพิจารณาอาญา ม.43

จำเลยเป็นเสมียนสรรพกรนายอำเภอใช้ให้ไปเร่งรัดเงินอากรค่านาจากราษฎร ซึ่งถึงกำหนดชำระแล้วจำเลยไปเก้นเงินเอาเป็นประโยชน์ส่วนตัวเสียดังนี้ ไม่มีผิดตาม ม. 135 และ ม.319 ข้อ 3 ม. 135 หมายถึงเจ้าพนักงานเรียกเก็บเงินกรือทรัพย์ที่ไม่ควรเก็บหรือเก็บเสียไปกว่าที่ควรเก็บ

เพียงแต่จำเลยทำหนังสือรับรองว่าจะคืนหรือใช้ราคาทรัพย์ที่ฉ้อโกงเอาไปเท่านั้นยังไม่ถือว่าได้มีการปราณีประนอมกันอันจะทำให้คดีเสร็จเด็ดขาดตาม ม.39 ข้อ 2